Het Vioolconcert in D majeur, Op. 77, werd in 1878 gecomponeerd door Johannes Brahms en opgedragen aan zijn vriend, de violist Joseph Joachim. Het is het enige vioolconcert van Brahms en volgens Joachim een van de vier grote Duitse vioolconcerten. Het is gescoord voor viool solo en een orkest bestaande uit fluiten, hobo's, klarinetten, fagotten; 4 hoorns in D, F en E, 2 trompetten in D, pauken en strijkers. Het volgt de standaardconcertvorm, met drie delen in het patroon snel-langzaam-snel. Een deel van het weggegooide materiaal werd herwerkt voor het tweede pianoconcert. De meest bekende cadens, die in het eerste deel voorkomt, is van Joachim, hoewel een aantal mensen alternatieven hebben aangedragen. Tussen dat moment en de publicatie van het werk door Fritz Simrock later dat jaar zijn er verschillende wijzigingen aangebracht. De kritische reacties op het werk waren gemengd: de opmerking dat het werk niet zozeer voor viool was als wel 'tegen de viool' wordt zowel toegeschreven aan dirigent Hans von Bülow als aan Joseph Hellmesberger, aan wie Brahms de Weense première toevertrouwde, die echter op meeslepende wijze werd ontvangen. ontvangen door het publiek. Henryk Wieniawski noemde het werk "onspeelbaar", en vioolvirtuoos Pablo de Sarasate weigerde het te spelen omdat hij niet "met de viool in de hand op het podium wilde staan en luisteren naar de hobo die het enige deuntje in het adagio speelde. de technische eisen aan de solist zijn formidabel, met genereus gebruik van meervoudige stopzettingen, gebroken akkoorden, snelle schaalpassages en ritmische variatie.
