De variaties en fuga op een thema van Händel, Op. 24, is een werk voor piano solo, geschreven door Johannes Brahms in 1861. Het bestaat uit een reeks van vijfentwintig variaties en een afsluitende fuga, allemaal gebaseerd op een thema uit de klavecimbelsuite nr. 2 van George Frideric Händel. 1 in Bes majeur, HWV 434. Biograaf Jan Swafford beschrijft de set als "misschien wel de beste set pianovariaties sinds Beethoven", en voegt eraan toe: "Behalve een meesterlijke ontvouwing van ideeën die wordt afgesloten met een uitbundige fuga met een afwerking die is ontworpen om de het huis, het werk is in andere opzichten typisch Brahms: de vuller van traditionele vormen met frisse energie en verbeeldingskracht; het historische eclectische in staat om te beginnen met een galant deuntje van Händel, barokke ornamenten en zo, en dit naadloos te integreren in zijn eigen werk stem, in een werk van enorme omvang en oogverblindende verscheidenheid." Tijdens de eerste ontmoeting van Brahms en Richard Wagner in januari 1863 voerde Brahms zijn Variaties uit. Ondanks de grote verschillen tussen de twee mannen in muziekstijl en een onderliggende spanning gebaseerd op muzikale politiek, complimenteerde Wagner het werk vriendelijk, zo niet van harte, door te zeggen: 'Je ziet wat er nog steeds in de oude vormen kan worden gedaan als er iemand langskomt die weet hoe je ze moet gebruiken". Het stuk is vaak te horen in een versie die in 1938 voor orkest werd gearrangeerd door de Britse componist en Brahms-liefhebber Edmund Rubbra.
