Paganini componeerde zijn vierde vioolconcert in Duitsland terwijl hij op tournee was. De officiële première was in 1831 in Parijs. Dit concerto kreeg gemengde reacties. De orkestpartituur werd in 1936 door een papierhandelaar gekocht van de nakomelingen van Paganini. Deze orkestpartituur werd gekocht door Natale Gallini, maar de solovioolpartij werd vermist. Dhr. Gallini maakte er een persoonlijke kruistocht van om het ontbrekende onderdeel te vinden, en uiteindelijk werd het gevonden in een muziekverzameling die toebehoorde aan Giovanni Bottesini, een contrabassist. De heer Gallini gaf op dit punt de volledige partituur aan zijn zoon, dirigent Franco Gallini. Met Arthur Grumiaux op de viool beleefde het werk zijn "Tweede Wereldpremière" op 7 november 1954, opnieuw in Parijs. Het concerto volgt de standaardvorm bestaande uit drie delen
snel - langzaam - snel, zoals gepopulariseerd door Antonio Vivaldi aan het einde van de 17e en het begin van de 18e eeuw.
