Stabat Mater is een muzikale setting van de gelijknamige reeks, gecomponeerd door Giovanni Battista Pergolesi in 1736, tijdens de laatste weken van zijn leven. Hoewel veel stukken die als die van Pergolesi zijn gecatalogiseerd duidelijk vals zijn, is er een manuscript van het Stabat Mater in zijn handschrift bewaard gebleven, wat zijn auteurschap bevestigt. Het werk werd geschreven voor een Napolitaanse broederschap, de Confraternità dei Cavalieri di San Luigi di Palazzo, die ook een Stabat Mater had besteld bij Alessandro Scarlatti. Het is sindsdien een van Pergolesi's meest gevierde heilige werken geworden en werd na zijn dood enorm populair. Jean-Jacques Rousseau toonde waardering voor het werk en prees het openingsdeel als "het meest perfecte en ontroerende duet dat uit de pen van welke componist dan ook komt". Veel componisten hebben het werk op verschillende manieren bewerkt. Het stuk zelf is verdeeld in twaalf delen, elk vernoemd naar het beginpunt van de tekst. Een groot deel van de muziek is gebaseerd op Pergolesi's eerdere zetting van de Dies Irae-reeks. De partituur vraagt om sopraan- en altsolisten, viool I en II, altviool en basso continuo (cello en orgel).
