Pierrot Lunaire, op. 21, gecomponeerd door Arnold Schönberg, is een baanbrekend en invloedrijk werk dat in het begin van de 20e eeuw ontstond. Het stuk, voltooid in 1912, is gestructureerd als een liederencyclus gebaseerd op een reeks van eenentwintig gedichten van Albert Giraud, zoals vertaald door Otto Erich Hartleben. Het toont Schönbergs innovatieve concept van 'Spechstimme', een vocale techniek die zang en spreken combineert.
Pierrot Lunaire onderzoekt de complexe emoties en psychologische toestanden van het personage Pierrot, een komische, tragische en mystieke figuur uit de Italiaanse Commedia dell'arte-traditie. Schönbergs gebruik van dissonante harmonieën, onconventionele tonaliteiten en gevarieerde instrumentatie creëert een griezelige en beklijvende sfeer die de groteske en introspectieve aard van de teksten perfect weergeeft.
Het stuk is georkestreerd voor een klein ensemble bestaande uit fluit, klarinet, viool, cello en piano, met toevoeging van een zanger die de veeleisende vocale partij vertolkt. Pierrot Lunaire verlegt de grenzen van de traditionele tonale taal, markeert een belangrijke verschuiving naar atonaliteit en maakt de weg vrij voor de ontwikkeling van expressionistische muziek.
Met zijn unieke samensmelting van gesproken woord, zang en avant-gardistische muziektechnieken blijft Pierrot Lunaire een iconisch en invloedrijk werk, dat Schönbergs baanbrekende onderzoek naar emoties, symboliek en de menselijke psyche door middel van muziek laat zien.
